zondag 28 oktober 2007
Lekker ontspannen rollen
Enkele jaren geleden werden de BIC Wednesday Night Skates in Gent stopgezet. Vandaag werd na al die tijd het traject nog eens gereden. Deze keer niet meer in de duisternis van de avond, maar overdag. Er was zelfs een volgwagen mee. Het was een fijne 19 km over vertrouwde wegen van Gent, Destelbergen en Sint Amandsberg. Onder de deelnemers waren heel wat oude bekenden. Het is altijd fijn om elkaar na lange tijd nog eens terug te zien. Bedankt Huub om dit nog eens te organiseren! Het was ook een gelegenheid om eindelijk eens de nieuwe BIC T-shirts te kopen.
vrijdag 26 oktober 2007
Knutselen
We hebben onlangs heel het huis geschilderd. Daarvan hadden we nog een aantal restjes verf over. Onze keuken is aan de kleine kant en we hadden nog geen eettafel. Het werd dus moeilijk om een kant en klare tafel te vinden die er net in zou passen. Zelf maar één maken dus. Hier is het resultaat:
Het begon met het op de kop tikken van een multiplex plaat van 4 cm dik. Met een knipoog en een bak bier konden we die op maat laten zagen en 2 hoeken laten afronden. Het oppervlak van zo'n multiplex plaat is nogal lelijk. Daarom hebben we de bovenkant dezelfde kleur gegeven als de muren. De zijkant met al die strepen is dan wel leuk.
Eerst de zijkant afplakken dus. Dan 2 lagen grondverf en 2 lagen kleurlak. Elk van die lagen moest een aantal uren drogen. Gecombineerd met een full-time job komt dat dus neer op 1 laag per dag. Tegen alle verwachtingen in was er geen verf onder de afplaktape gelopen. Het opzet was dus gelukt: de streepjes konden we houden. Vervolgens is de bovenkant en de zijkant afgewerkt met 2 lagen vernis (nóg 2 dagen dus) om de tafel beter te beschermen tegen het te verwachten bestek-geweld. Tenslotte hebben we de onderkant ook 1 vernis-laag gegeven om ze te beschermen tegen het eventueel intrekken van vocht. Hoe je een glas water omstoot zodat de inhoud op de onderkant van de tafel terecht komt, is me niet meteen duidelijk, maarja, die wet van Murphy he.
Dan kwam het monteren tegen de muur zodat het tafelblad net onder de vensterbank kwam. Bij Ikea hebben we de tafelpoot aangeschaft. (De krukjes komen ook van daar trouwens.) Die is zeer precies verstelbaar op werkelijk elke hoogte. 2 haakjes om het tafelblad aan de muur te monteren zijn bij de poot bijgeleverd; handig! De muur bleek niet perfect verticaal te staan. Met behulp van een waterpas konden we de tafel mooi recht zetten. De ruimte die hierdoor ontstond tussen de muur en de bevestigingshaken konden we opvullen met een aantal dikke rondellen zodat de bevestiging aan de muur terug stevig was. En dan de final touch: een streepje transparante silicone tussen de vensterbank en het tafelblad om te voorkomen dat er kruimels tussen kruipen.
Maar we hadden nóg verf over! Gelukkig was het hoekje waarin de computer - die eigenlijk meer dienst doet als DVD-speler - en de HiFi-keten moesten komen ook aan de kleine kant. ;-)
Hiervoor zijn MDF-platen gebruikt. Zalig materiaal om mee te werken: het splintert niet. Het gat voor de kabels is gemaakt met een klokboor: een boor met daarrond een rond zaagblad. Je monteert dat op een boormachine en je kan gaten boren van 6 cm diameter - of schijfjes van 6 cm diameter met een gat in het midden maken.
De hoekjes hebben we deze keer zelf afgerond met een decoupeerzaag. (Of een wipzaag, zoals ze dat bij ons noemen.) Dat vergt wel enige oefening. Als je te snel wil zijn duw je het zaagblad scheef in de draaibeweging en krijg je een aflopende bocht.
Ik ben er eigenlijk best wel tevreden over. Door alles dezelfde kleur als de muur te geven, heeft een een minimalistische look.
Het begon met het op de kop tikken van een multiplex plaat van 4 cm dik. Met een knipoog en een bak bier konden we die op maat laten zagen en 2 hoeken laten afronden. Het oppervlak van zo'n multiplex plaat is nogal lelijk. Daarom hebben we de bovenkant dezelfde kleur gegeven als de muren. De zijkant met al die strepen is dan wel leuk.
Eerst de zijkant afplakken dus. Dan 2 lagen grondverf en 2 lagen kleurlak. Elk van die lagen moest een aantal uren drogen. Gecombineerd met een full-time job komt dat dus neer op 1 laag per dag. Tegen alle verwachtingen in was er geen verf onder de afplaktape gelopen. Het opzet was dus gelukt: de streepjes konden we houden. Vervolgens is de bovenkant en de zijkant afgewerkt met 2 lagen vernis (nóg 2 dagen dus) om de tafel beter te beschermen tegen het te verwachten bestek-geweld. Tenslotte hebben we de onderkant ook 1 vernis-laag gegeven om ze te beschermen tegen het eventueel intrekken van vocht. Hoe je een glas water omstoot zodat de inhoud op de onderkant van de tafel terecht komt, is me niet meteen duidelijk, maarja, die wet van Murphy he.
Dan kwam het monteren tegen de muur zodat het tafelblad net onder de vensterbank kwam. Bij Ikea hebben we de tafelpoot aangeschaft. (De krukjes komen ook van daar trouwens.) Die is zeer precies verstelbaar op werkelijk elke hoogte. 2 haakjes om het tafelblad aan de muur te monteren zijn bij de poot bijgeleverd; handig! De muur bleek niet perfect verticaal te staan. Met behulp van een waterpas konden we de tafel mooi recht zetten. De ruimte die hierdoor ontstond tussen de muur en de bevestigingshaken konden we opvullen met een aantal dikke rondellen zodat de bevestiging aan de muur terug stevig was. En dan de final touch: een streepje transparante silicone tussen de vensterbank en het tafelblad om te voorkomen dat er kruimels tussen kruipen.
Maar we hadden nóg verf over! Gelukkig was het hoekje waarin de computer - die eigenlijk meer dienst doet als DVD-speler - en de HiFi-keten moesten komen ook aan de kleine kant. ;-)
Hiervoor zijn MDF-platen gebruikt. Zalig materiaal om mee te werken: het splintert niet. Het gat voor de kabels is gemaakt met een klokboor: een boor met daarrond een rond zaagblad. Je monteert dat op een boormachine en je kan gaten boren van 6 cm diameter - of schijfjes van 6 cm diameter met een gat in het midden maken.
De hoekjes hebben we deze keer zelf afgerond met een decoupeerzaag. (Of een wipzaag, zoals ze dat bij ons noemen.) Dat vergt wel enige oefening. Als je te snel wil zijn duw je het zaagblad scheef in de draaibeweging en krijg je een aflopende bocht.
Ik ben er eigenlijk best wel tevreden over. Door alles dezelfde kleur als de muur te geven, heeft een een minimalistische look.
Milieuproblematiek
Naar aanleiding van het GEO-4 verslag, zopas gepubliceerd door de VN (UNEP), kopt De Standaard vandaag Milieuschade al te ver gevorderd en De mensheid is in gevaar.
Volgende feiten liggen aan de basis van de milieuproblematiek: de mens is een deel van de natuur, hij is er afhankelijk van en hij beïnvloedt zijn omgeving. De mensheid is een kamerplant en de aarde is zijn bloempot. Een kamerplant heeft genoeg water nodig, maar ook niet te veel. Een kamerplant kan je verpotten, de mensheid niet. Dus moet je voorkomen dat de mensheid te groot wordt voor zijn bloempot.
De natuur heeft zo haar methoden om de bevolking in stand te houden. We consumeren (zo goed als) alles op en door de schaarste van wat overblijft, zullen er wel automatisch grote aantallen sterven. Ofwel overleven enkel de rijksten die wat overblijft nog kunnen kopen. Ofwel voeren we er oorlog om. Nog een mogelijkheid is dat onze meningsverschillen samen met onze aantallen groeien en we gaan moorden omwille van de andere zijn ideeën. Ziekten verspreiden zich gemakkelijker in dichter bevolkte gebieden (minder afstand te overbruggen, vuil water, enzovoort). Een stevig Ebola-achtig griepje en er is terug genoeg plaats voor iedereen die overblijft. We kunnen het milieu ook zodanig vervuilen dat het niet meer leefbaar wordt, zodat we massaal sterven door vergiftiging. Mogelijkheden zat dus. Maar dit zijn allemaal situaties die we liever niet hoeven te doorstaan.
Laat ons nu even dromen. Er leven slechts een tiental miljoen mensen op heel de wereld, ruwweg verspreid in 25 steden en het omringend gebied op een totale oppervlakte ter grootte van pakweg Frankrijk. Er is plaats voor iedereen in de gematigde gebieden. Er is voedsel genoeg, er zijn grondstoffen genoeg. De economie is gericht op wat nodig is. Diversiteit wordt nagestreefd. Iedereen aanvaardt de ander zoals hij of zij is. De samenleving is gericht op het in stand houden. Groei wordt vermeden. We gebruiken niet meer dan wat de natuur kan verwerken. Liefst zelfs een heel pak minder. Beter wat reserve houden, niet? In vergelijking met de echte huidige wereld, leven we echter een veel rijker bestaan. We zijn immers met heel wat minder, waardoor we per persoon veel meer kunnen consumeren dan nu.
Van een mooiere samenleving dromen is gemakkelijk. Een overgang ernaartoe verzinnen is moeilijker. Twee dingen zijn absoluut noodzakelijk. Als eerste moeten we leren vreedzaam naast elkaar leven, stoppen met ruzie maken over onbenullige dingen zoals religie en olie. Pas dan kan het tweede gedaan worden: bevolkingskrimp. We zijn gewoonweg met té veel. Dit is eenvoudig en snel te verwezenlijken met de maatregel van 1 kind per koppel. Uiteraard is dit niet zo eenvoudig uit te voeren. Er zijn mensen met een grote kinderwens, mensen scheiden en willen ook met hun nieuwe partner een eigen kind, enzovoort. Waarom maken we van het recht om een kind te hebben geen verhandelbaar goed? Iedereen krijgt bij geboorte het recht om zelf een half kind op de wereld te zetten. Samen met een partner kan je dus 1 kind op de wereld zetten. Wil je meer dan 1 kind? Geen probleem: koop geboorterechten bij van mensen die geen kinderen willen. Eenmaal het aantal mensen voldoende gezakt is, kunnen we beginnen met gebied terug te geven aan de natuur, zodat onze bloempot terug voldoende ruim wordt.
Nu alleen nog allemaal vreedzaam naast elkaar kunnen leven. Mja. Shit.
Volgende feiten liggen aan de basis van de milieuproblematiek: de mens is een deel van de natuur, hij is er afhankelijk van en hij beïnvloedt zijn omgeving. De mensheid is een kamerplant en de aarde is zijn bloempot. Een kamerplant heeft genoeg water nodig, maar ook niet te veel. Een kamerplant kan je verpotten, de mensheid niet. Dus moet je voorkomen dat de mensheid te groot wordt voor zijn bloempot.
De natuur heeft zo haar methoden om de bevolking in stand te houden. We consumeren (zo goed als) alles op en door de schaarste van wat overblijft, zullen er wel automatisch grote aantallen sterven. Ofwel overleven enkel de rijksten die wat overblijft nog kunnen kopen. Ofwel voeren we er oorlog om. Nog een mogelijkheid is dat onze meningsverschillen samen met onze aantallen groeien en we gaan moorden omwille van de andere zijn ideeën. Ziekten verspreiden zich gemakkelijker in dichter bevolkte gebieden (minder afstand te overbruggen, vuil water, enzovoort). Een stevig Ebola-achtig griepje en er is terug genoeg plaats voor iedereen die overblijft. We kunnen het milieu ook zodanig vervuilen dat het niet meer leefbaar wordt, zodat we massaal sterven door vergiftiging. Mogelijkheden zat dus. Maar dit zijn allemaal situaties die we liever niet hoeven te doorstaan.
Laat ons nu even dromen. Er leven slechts een tiental miljoen mensen op heel de wereld, ruwweg verspreid in 25 steden en het omringend gebied op een totale oppervlakte ter grootte van pakweg Frankrijk. Er is plaats voor iedereen in de gematigde gebieden. Er is voedsel genoeg, er zijn grondstoffen genoeg. De economie is gericht op wat nodig is. Diversiteit wordt nagestreefd. Iedereen aanvaardt de ander zoals hij of zij is. De samenleving is gericht op het in stand houden. Groei wordt vermeden. We gebruiken niet meer dan wat de natuur kan verwerken. Liefst zelfs een heel pak minder. Beter wat reserve houden, niet? In vergelijking met de echte huidige wereld, leven we echter een veel rijker bestaan. We zijn immers met heel wat minder, waardoor we per persoon veel meer kunnen consumeren dan nu.
Van een mooiere samenleving dromen is gemakkelijk. Een overgang ernaartoe verzinnen is moeilijker. Twee dingen zijn absoluut noodzakelijk. Als eerste moeten we leren vreedzaam naast elkaar leven, stoppen met ruzie maken over onbenullige dingen zoals religie en olie. Pas dan kan het tweede gedaan worden: bevolkingskrimp. We zijn gewoonweg met té veel. Dit is eenvoudig en snel te verwezenlijken met de maatregel van 1 kind per koppel. Uiteraard is dit niet zo eenvoudig uit te voeren. Er zijn mensen met een grote kinderwens, mensen scheiden en willen ook met hun nieuwe partner een eigen kind, enzovoort. Waarom maken we van het recht om een kind te hebben geen verhandelbaar goed? Iedereen krijgt bij geboorte het recht om zelf een half kind op de wereld te zetten. Samen met een partner kan je dus 1 kind op de wereld zetten. Wil je meer dan 1 kind? Geen probleem: koop geboorterechten bij van mensen die geen kinderen willen. Eenmaal het aantal mensen voldoende gezakt is, kunnen we beginnen met gebied terug te geven aan de natuur, zodat onze bloempot terug voldoende ruim wordt.
Nu alleen nog allemaal vreedzaam naast elkaar kunnen leven. Mja. Shit.
woensdag 24 oktober 2007
De wereld van Stijn.
Welkom in mijn wereld; die van twijfel, chaos en verwarringen. Uiteraard is hij - zoals het hoort - mooi afgeschermd achter een kleedje van orde, organisatie en small-talk. Ondanks enorme inspanningen in het verleden, lijkt "het hoort zo" levendiger dan ooit. Maar vanbinnen woedt de storm voort. Zó sterk dat er af en toe een windje ontsnapt. En die kunnen stinken. Je moet tussen de lijnen lezen.
Net zoals met zovele dingen, kom ik weer te laat. Terwijl er velen al mee stoppen en een blog al deel uitmaakt van iemands basisuitrusting - net zoals de WC-pot en een wit hemd - ja juist dan besluit ik om er ook maar één te nemen. Misschien omdat het chaotische blogwereldje mij een vertrouwd gevoel geeft, of om mijn persoon te promoten en erbij te horen, of om gelijkgestemde zielen te vinden, of gewoon om een uitlaatklep te hebben? Wie zal het zeggen? Eén ding staat vast: met dit bericht is hij een feit .. of toch niet?
Dus, lieve lezer(es), des te beter als je er wat aan hebt, maar indien niet: ook goed. Laat gerust iets van je horen in een reactie, maar dat hoeft ook niet. Misschien komen hier nog veel berichten, misschien ook niet. Laat ons zien wat een druppeltje chaos in een oceaan van chaos teweeg brengt.
Net zoals met zovele dingen, kom ik weer te laat. Terwijl er velen al mee stoppen en een blog al deel uitmaakt van iemands basisuitrusting - net zoals de WC-pot en een wit hemd - ja juist dan besluit ik om er ook maar één te nemen. Misschien omdat het chaotische blogwereldje mij een vertrouwd gevoel geeft, of om mijn persoon te promoten en erbij te horen, of om gelijkgestemde zielen te vinden, of gewoon om een uitlaatklep te hebben? Wie zal het zeggen? Eén ding staat vast: met dit bericht is hij een feit .. of toch niet?
Dus, lieve lezer(es), des te beter als je er wat aan hebt, maar indien niet: ook goed. Laat gerust iets van je horen in een reactie, maar dat hoeft ook niet. Misschien komen hier nog veel berichten, misschien ook niet. Laat ons zien wat een druppeltje chaos in een oceaan van chaos teweeg brengt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
