Olens Broek

Gisteren was het mooi helder weer. De lage winterzon geeft prachtig licht; een ideaal moment om wat natuurfoto's te maken dus. Het Olens Broek is een prachtig stukje natuur, ondanks het feit dat het zich slechts in een vroege herstellende fase bevindt. Bovendien is het vlak bij mijn thuis; da's ook handig. Klik op onderstaande foto voor meer beelden.

Roodborstje

Gisterenavond wilde ik een paar landschapsfoto's maken met het mooie licht van de lage winterzon. Ik trok dus voor een uurtje de natuur in waar mijn aandacht al snel naar de vogeltjes getrokken werd, die in de kou zo ijverig op zoek waren naar voedsel. Die landschapsfoto's heb ik dan maar gelaten voor wat ze zijn - of dus voor wat ze niet geworden zijn.

Het was een leerzaam uurtje. Wat me nu weer meteen opviel, was dat vogels besluipen totaal zinloos is. De beestjes horen en zien je al aankomen van 100en meters ver. Het maakt niet uit hoeveel moeite je doet om te sluipen: je maakt er jezelf alleen maar belachelijk mee.

Als ik foto's wil maken, ben ik helemaal geconcentreerd op wat ik zie. Da's ergens wel logisch; ik wil immers beelden vastleggen. Om vogels te vinden, kan je echter veel beter afgaan op je gehoor. Wanneer je je goed concentreert op je gehoor, kan je bijna exact zeggen waar er eentje zit.

De lage winterzon geeft misschien wel mooi licht, maar helaas ook weinig licht. In zulke omstandigheden - en zeker als je bovendien nog uit de hand fotografeert - is het handig om eerst de lichtmeting te doen en vervolgens ISO-gevoeligheid, sluitertijd en diafragma in manuele modus in te stellen. Op die manier voorkom je dat je lichtmeter net op het moment dat je afduwt beslist om toch maar wat langer te belichten, waardoor je foto klaar is voor de vuilbak door bewegingsonscherpte. Met een (licht) onderbelichte foto valt nog iets te doen, met een bewogen foto niet.

Buiten weer een beetje meer ervaring, heeft het uurtje in de bosrand rondcrossen wel niet veel opgebracht. Doordat de zon ondertussen bijna onder was, had ik al moeten terugvallen op ISO1600 om nog een redelijke sluitertijd te krijgen bij F/11 - de diafragma-opening waarop mijn lens het scherpst presteert. Tijd om naar huis te gaan dus.

Toen ik onderweg naar huis in een bui van liefdadigheid een boom van warm water aan het voorzien was, gebeurde het. Op nog geen meter van mij streek er een roodborstje neer. Ik uitte spontaan de volgende woorden: "Gij klootzak! NU komt ge wel zo vlak bij mij zitten." Het kleine beestje had blijkbaar een olifantenvel: in plaats van na zulke belediging weg te vliegen, keek het me even aan en huppelde dan rustig rond mij. Ik dacht, "ok dan", en SCRAAAAATCH - mijn fototas sluit met 2 gigantische velcro's - het roodborstje bleef nog altijd rustig zitten, zelfs na een minuutje prutsen met mijn fototoestel: ISO1600 ok, 1/300 voor 300mm ok, F/11 voor beste scherpte ok. Het roodborstje leek wel gewend te raken aan mijn aanwezigheid. Het bleef korte blikken in mijn richting afwisselen met een klein sprongetje. Zo kon ik een hele reeks foto's maken. Manueel scherpgesteld want het was in de schaduw al veel te donker geworden voor de autofocus. Het resultaat waren allemaal haarscherpe foto's, maar heel veel ruis: enerzijds omdat ik in ISO1600 werkte en anderzijds omdat de foto's door het weinige licht heel onderbelicht waren. Alle informatie zat in de onderste stop van het histogram. En dat is de minst optimale situatie. Voor het kleine formaat waarin foto's in deze blog weergegeven worden, waren ze nog net bruikbaar. Dit is het resultaat na wat digitaal opwaardeer werk.


Ik heb dus ook geleerd dat om vogels goed in beeld te krijgen je echt heel dicht moet raken. Deze foto is genomen met een 200mm lens waarbij het vogeltje op ongeveer 1.5 meter van mij zat.

Hoewel ik de sluitertijd al verlengd had tot 1/80 - wat eigenlijk te lang is om te werken op 200mm - was het toch beter geweest om ook het diafragma verder te openen. Door een beetje aan scherpte in te boeten door van F/11 af te wijken, had ik hier toch zeker 2 stops kunnen winnen en toch nog voldoende scherptediepte overgehouden. Volgende keer beter. :-)

Sneeuwvakantie

Het ligt vast! Op 25 januari vertrekken we voor 10 dagen naar de sneeuw in Le Corbier in het skigebied Les Sybelles. Hip hoi!

Macro 16.7:1

Veruit de goedkoopste manier om aan macro-fotografie te doen, is een standaard lens omgekeerd te monteren voor een telelens. De vergrotingsfactor die je dan krijgt is x:1, waarbij x de verhouding is tussen de brandpuntsafstand van de telelens en die van de standaardlens. Om de 2 lenzen op die manier op elkaar te monteren heb je een adapterring nodig met aan de 2 kanten mannelijke filter schroefdraad. Die zijn echter heel moeilijk in de handel te vinden, zeker als je 2 lenzen ook nog eens een verschillende filtermaat hebben. Je kan het oplossen door 2 gewone filteradapterringen aan elkaar te lijmen met superlijm. Zo heb ik het gedaan, kostprijs: 14 euro. Ziehier het resultaat. Van links naar rechts: body, 70-300 telezoom, aan elkaar gelijmde adapterringen, 18-55 zoom.


Deze opstelling laat vergrotingen toe van 1.27x tot 16.7x. Er zijn echter ook een hoop nadelen; bij sommige zoom-instellingen komt het diafragma bij in beeld, de scherptediepte is enorm klein (nog geen 10e van een mm), de werkafstand is enorm klein, er treedt enorm veel vignettering op en de scherpstelling is enorm moeilijk. Onderstaande beelden zijn met deze opstelling genomen. De scherpte is nog niet je dat, maar je krijgt toch al een idee van de vergrotingsfactor. Merk op dat dit geen uitsneden zijn: dit zijn de foto's zoals ze uit de camera komen.

Het jaartal op een muntstuk van 1 eurocent:


De maximale vergroting van 16.7x laat toe 1 cijfer van ditzelfde jaartal beeldvullend te maken:

Mechelen - Boom

Gisteren heb ik samen met Hanno, Tristan, Jeroen en Gert een route uitgestippeld door Hanno geskate. Ze is een 35-tal km lang en loopt langs allerlei wateren tussen Mechelen en Boom. Voor wie het Suske en Wiske album "de hellegathonden" kent; de locatie waar de laatste pagina zich afspeelt, ligt op deze route.


Grotere kaart weergeven

Kogellageronderhoud

Een vraag die heel dikwijls terugkomt op skate-fora is: hoe onderhoud ik mijn kogellagers? Het korte antwoord is: niet! Zolang je kogellagers niet geblokkeerd zijn of knarsen door de zandkorrels die binnenin geraakt zijn, is onderhoud niet echt nodig.

Eer zo'n zandkorrel binnenin geraakt, moeten er heel wat hindernissen overwonnen worden. De eerste hindernis is de smurrie die buiten aan de rollager kleeft. Deze ontstaat doordat zand en vuil in het vet blijft kleven dat uit de rollager ontsnapt. Maak je kogellagers dus zeker niet schoon door deze smurrie weg te vegen: zo zorg je er immers voor dat zandkorrels gemakkelijker in je rollager geraken. De tweede hindernis is het afdekplaatje van de rollager. En de derde hindernis is het vet in de rollager; een zandkorrel zal eerder in dit vet blijven steken dan tussen de bolletjes terecht te komen.

Maar vroeg of laat is het dus toch zo ver: je kogellagers hebben onderhoud nodig. Het stappenplan ziet er als volgt uit:
1/ kogellagers uit wielen halen en openen
2/ ontvetten
3/ schoonmaken
4/ smeren
5/ kogellagers terug in elkaar steken en in de wielen plaatsen

Om wielen uit skates te vijzen en kogellagers uit de wielen te halen, bestaat er speciaal gereedschap. Dit is niet absoluut nodig, maar wel enorm handig.


Het stukje tussen de inbussleutel en het handvat past exact op een smalle spacer en het randje past exact op de binnenring van een kogellager.

Een kogellager bestaat uit een binnenring, een buitenring en daartussen de bolletjes. Elk wiel heeft 2 kogellagers: 1 aan elke kant. Tussen de 2 kogellagers zit nog een spacer die de binnenringen van de kogellagers mooi op hun plaats houdt. De as zit door de binnenringen van de 2 kogellagers en de spacer. Er bestaan 2 soorten spacers.


De linkse soort is de meest voorkomende soort. Het gat in deze spacer is even groot als de binnenring van een kogellager. Deze spacer zit volledig tussen de 2 kogellagers. De rechtse soort zit met zijn uiteinden gedeeltelijk in de binnenringen van de 2 kogellagers. Het gat in de spacer - en dus ook de as - is smaller. Naargelang het soort spacer, verschilt de werkwijze voor het verwijderen van de kogellagers. Bij de "smalle" soort, moet je op de rand van de spacer duwen en zo de spacer en de kogellager die aan de andere kant zit er samen uitduwen. De 2e kogellager kan je er dan uitduwen door op zijn binnenring te duwen. Duw nooit op de afdekplaatjes: die zijn van zulk dun metaal dat ze doorbuigen als je erop duwt. Bij "brede" spacers kantel je eerst een kogellager uit het wiel (zie foto). De spacer kan je er dan gewoon uit laten vallen en de 2e kogellager duw je er op zijn binnenring uit.


Om je kogellagers te kunnen onder handen nemen, moeten ze onderhoud toelaten. De afdekplaatjes worden bij dit soort lagers op zijn plaats gehouden door een zogenaamde C-ring. Op de foto is het uiteinde van de C-ring aangeduid.


Als je lagers zo geen C-ring hebben, kan je ze niet openen en heb je maar 1 optie: weggooien en nieuwe kopen. (Of ze in een WD-40 bad laten weken, maar dat is slechts uitstel van executie.)

Zoals op de foto van de gedemonteerde lager te zien is, heeft een C-ring 2 verschillende uiteinden: 1 waarbij het puntje van de schuine kant aan de buitenkant zit (links op de foto) en 1 waarbij dat puntje aan de binnenkant zit (rechts op de foto). Met een scherp voorwerp - bvb de punt van een mes - kan je dan het uiteinde waarbij het puntje aan de binnenkant zit los pulken. Je kan immers achter het puntje haken. De volgende foto toont de situatie waarbij het uiteinde van de C-ring los zit.


Nu kan de C-ring gemakkelijk volledig verwijderd worden, waarna het afdekplaatje er ook afgenomen kan worden. Dit doe je ook met de andere kant van de lager. De volgende foto toont een gedemonteerde lager. Merk op dat een lager 2 C-ringen en 2 afdekplaatjes heeft (en niet slechts 1 van beide zoals op de foto).


Zo demonteer je alle lagers en ontvet je alle onderdelen grondig met een ontvetter. Ik gebruik hiervoor wasbenzine. Ik doe wat wasbenzine in een glazen bokaal, kieper de lagers, afdekplaatjes en C-ringen erin en dan schudden.


Op die manier komt het grootste deel van het vuil en het vet dat nog in de lagers zit los. Vervolgens haal ik alles uit de wasbenzine en laat het wat drogen. Wasbenzine is enorm vluchtig, waardoor alles op een paar seconden droog is. Als je nu met de lagers draait, zal je merken dat ze nog altijd een beetje knarsen. Bovendien zal hier en daar roest aanwezig zijn. Een volgende stap is het reinigen. Hiervoor gebruik je een product op basis van kruipolie. Ik gebruik hier ketting-reiniger voor. Dit kan je op de bolletjes spuiten en als je dan eens goed met de lagers draait, "zwiert" al het overige vuil eruit. Ook roest kan je op deze manier bijna volledig wegkrijgen. Na deze behandeling moet je alles goed laten drogen. Kruipolie is niet zo vluchtig als wasbenzine, dus nu duurt dit wat langer.


Als de lagers droog zijn, moet je ze kunnen draaien zonder ook maar enige weerstand of geknars. Indien dit nog wel het geval is, moet je de ketting-reiniger-behandeling herhalen. Hierna is alles mooi gereinigd en droog.


Nu kunnen de lagers terug gesmeerd worden. Hiervoor kan je olie of vet gebruiken. Olie geeft de minste rolweerstand, maar loopt gemakkelijk terug uit de lagers, waardoor je de lagers sneller opnieuw moet onderhouden. Bovendien zal al het vuil dat in de lagers komt meteen tot knarsen leiden. Ik gebruik vet: omdat ik lui ben en omdat het er voor mij niet zoveel toe doet of mijn topsnelheid nu 32 km/u of 31.99 km/u is. Het is dan wel uitermate belangrijk dat de lagers goed droog zijn voor we gaan smeren. Als er nog (kruip)olie aan de lagers kleeft, verhindert dit dat het vet "pakt".


Om het vet proper in de lagers te krijgen, ben ik bij de apotheker een spuitje gaan halen. Daarmee kan je het vet - voor kleine tot middelgrote roulementen (SKF) - uit het blik opzuigen en een mooi worstje op de lager leggen.


Ik doe dit maar aan 1 kant van de lager. Ik doe de lager ook enkel aan deze kant terug dicht. De andere kant laat ik open. De open kant laat ik dan aan de binnenkant van het wiel zitten. Op die manier hoef ik de volgende keer maar aan 1 kant de C-ring los te prutsen. De aandachtige kijker had immers 3 foto's geleden al opgemerkt dat er maar 16 afdekplaatjes en C-ringen afgebeeld waren, ipv. 32. Nadat de lagers terug in de wielen gestopt zijn - de spacers niet vergeten - zijn we klaar.

De eerste kilometers zullen de wielen iets minder vlot dan normaal lopen. Dat is zo omdat het vet nog niet mooi verdeeld is tussen de bolletjes. Na verloop van tijd gaan de wielen terug optimaal draaien. Vet heeft ook de eigenschap dat het opgewarmd moet zijn voordat het optimaal glijdt. Deze optimale glij-temperatuur verschilt van vetsoort tot vetsoort. Je moet er dus op letten dat je vet gebruikt dat goed glijdt bij lage temperaturen. Vet voor gebruik bij hoge temperaturen is bedoeld voor gebruik in motoren e.d. waar de temperatuur al snel oploopt tot boven 100 graden; temperaturen die je in skatewielen niet snel zal tegenkomen dus. ;-)

Back- en front-focus

Door kleine foutjes in camera en/of lens kan het gebeuren dat een DSLR foto's produceert die scherp zijn voor het punt waarop je scherpstelde (front-focus) of scherp achter het punt waarop je scherpstelde (back-focus). Meestal is de oorzaak van die situaties echter de gebruiker; een kleine beweging vlak voor het afdrukken, kan bvb. al als gevolg hebben dat de autofocus op een ander punt dan bedoeld scherpstelt. Te weinig licht is ook vaak een oorzaak voor scherpstelproblemen.

Maar natuurlijk wil je zeker weten of je geliefkoosde fototoestel niet aan front- of back-focus lijdt. Dat kan je doen met deze focus test chart. Je leest best wel eerst aandachtig de gebruikersinstructies. Gelukkig heeft mijn toestel hiermee geen problemen.

Snowboardonderhoud: slijpen en waxen

Het belag van een snowboard is gemaakt van een poreus materiaal dat doordrenkt wordt met wax om uitdrogen te voorkomen. Een snowboard droogt niet alleen uit door gebruik, maar ook tijdens de opslag tijdens de zomermaanden. Daarom moet het niet alleen gewaxt worden na gebruik, maar ook na de zomer, wanneer het lang in een hoekje gestaan heeft.

De metalen rand van het snowboard moet voldoende scherp zijn. Als die te bot is, heb je geen grip meer wanneer de piste wat harder ligt.

Omdat het sneeuwseizoen er weer aankomt en ik elk jaar opnieuw weer diep moet nadenken "hoe ging dat nu ook alweer?": ziehier een kleine howto. Volgend jaar heb ik er veel aan en hopelijk heb jij er nu wat aan. Nog even opmerken dat herstellingen - opvullen van krassen - niet beschreven worden, eenvoudigweg omdat dat tot nog toe niet nodig is geweest op mijn plankje.

Zoek een plaats waar de vloer vuil mag worden (garage, kelder, ...) en gebruik twee schragen om het snowboard op te leggen. Ik leg ook altijd een paar doeken op de schragen om te voorkomen dat het snowboard bekrast wordt. In de handel zijn ook speciale snowboardklemmen te verkrijgen; een stel schragen werkt echter even goed.

We beginnen allereerst met de bindingen van het snowboard te halen. Noteer eventueel de stand waarin ze gemonteerd zijn, zodat je die straks nog weet wanneer je ze terug plaatst. Als je de bindingen erop laat, zitten die in de weg bij het slijpen en kan er wax op druipen bij het waxen - en het is gewoonweg vervelend om die druppeltjes achteraf weer weg te prutsen.


En dan gaan we (eventueel) slijpen. Eerst controleren we of de randen al niet scherp genoeg zijn. Dit doen we met een vingernagel; als de rand wat van je nagel schraapt (zie foto), is hij scherp genoeg. Indien niet moet de rand bijgeslepen worden. Dit doe je met een speciaal daarvoor gemaakt slijpgereedschap. Hierin kan je een vijltje op 2 manieren plaatsen om de zijkant en de onderkant van de metalen rand te slijpen. (zie foto's) Slijpen doe je met lange bewegingen. Je moet hierbij voelen dat de vijl "pakt", anders heeft het geen effect. Na het slijpen kan je opnieuw met je vingernagel controleren of de randen scherp genoeg zijn.



Na het slijpen plak ik de rand van het snowboard af met schildersafplaktape. Ik doe dit omdat bij het waxen er dikwijls wax over de randen druipt, en het is enorm vervelend om die er achteraf weer te moeten afprutsen. De afplaktape eraf trekken daarentegen is een werkje van niks.



Om te waxen heb je een strijkijzer nodig. Je koopt er best 1 speciaal gemaakt voor het waxen van wintersportmateriaal en met temperatuuraanduiding. Verschillende soorten wax hebben een verschillende temperatuur nodig. Voor de all-in-one wax die ik gebruikt, moet het strijkijzer 130 graden warm zijn.


Ik wax het snowboard tweemaal. Een eerste keer om het schoon te maken en een tweede keer om de finale wax aan te brengen.

Als het strijkijzer op temperatuur is, kan je beginnen met de wax aan te brengen. Hiervoor houdt je het waxstaafje tegen het strijkijzer en laat je de gesmolten wax verspreid over het snowboard druppelen. Je hoeft zeker niet te veel wax te gebruiken; ik gebruik ongeveer 1 blokje van het waxstaafje per keer.


En dan gaan we strijken. Maak kleine cirkelvormige bewegingen en ga zo 2 of 3 keer over het hele snowboard. Door de warmte gaan de poriën van het belag open en smelt de wax. Hierdoor kan de wax in de poriën dringen en komt het vuil dat in de poriën zit bovendrijven. Zorg dat je grondig op elke plaats geweest bent, ook op de randen.


Wanneer je hiermee klaar bent, laat je het snowboard afkoelen. Een kwartiertje volstaat hiervoor meestal. Dan gaan we met een plastic schraper de uitgeharde wax opnieuw van het snowboard schrapen. Dit doen we van de achterkant van het snowboard naar de voorkant toe. Samen met de wax, verdwijnt hiermee ook het vuil van het snowboard.


De plastic schraper heeft in 1 van de hoekjes een uitsparing. Deze kan je gebruiken om de wax van de randen van het snowboard af te schrapen.


Dit is het resultaat na het schrapen.


Nu herhalen we heel de waxprocedure opnieuw: wax aanbrengen, strijken, laten afkoelen en schrapen. Bij de tweede waxbeurt zal er heel wat minder vuil loskomen.

Na het afschrapen van de tweede waxbeurt, wordt het snowboard geborsteld. Ook hiervoor wordt speciaal gereedschap verkocht: ik heb hiervoor een borstel met nylon haren. Het afborstelen doe je in lange halen van de voorkant naar de achterkant toe (zeker niet dwars!). Door het borstelen verwijder je de laatste overbodige wax en komen er dunne lange krassen in de - ondertussen flinterdunne - waxlaag. Hierdoor glijdt het snowboard veel beter door de sneeuw.


Nu ziet de onderkant van het snowboard er opnieuw als nieuw uit. Enkel nog de afplaktape verwijderen en de bindingen er terug opzetten en het snowboard is klaar voor de sneeuw.

Boswandeling

Wat doe je op een miezerige herfstzondag? Juist: een boswandeling! Een paar boterhammekes met choco en een fles water in de rugzak en weg waren we. Onderweg werden we een paar keer getrakteerd op een verkwiekend buitje. Hier en daar wat door de modder ploeteren en na een 14 km terug thuis lekker genieten van een warm soepje. Meer moet dat niet zijn. Dit is ongeveer het traject dat door Snepkensvijver en de Witte Bergen loopt.


Grotere kaart weergeven

23

Gisterenavond was ik in de Effenaar in Eindhoven voor een optreden van Welle: erdball. Het moet ongeveer in 2000 geweest zijn dat zij er ook waren op het "feest" (zoals de hollanders het noemen) in Doornroosje in Nijmegen, waar ik kennis maakte met het fenomeen gothic. Het was toen een hele nieuwe wereld die voor me openging: er zijn mensen die nog gekker zijn dan ik, en ze komen vooral uit Duitsland en lopen rond in Holland. Later kwam het besef dat die "gekte" - hoewel nog altijd een afscherming - dichter aanleunt bij de werkelijkheid en hoe mensen echt zijn, dan het doodsaaie toneel van het alledaagse leven.

Nuja, dat ik hun oeuvre al 7 jaar niet meer gevolgd had, was niet zo erg. Hun show was even strak en grondig voorbereid als weleer. Je mag ook niet te veel verandering verwachten van een groep die zogenaamd perfecte producten uit de jaren '80 verheerlijkt. De commodore 64 kreeg uiteraard de hoofdrol, maar ook de walkman en de (oudere) super 8 kwamen aan bod. Op het podium zagen we 2 mannen in strak maatpak en 2 vrouwen die rechtstreeks uit the Stepford Wives leken te komen. Het publiek bestond voornamelijk uit goths, maar ook een aantal dreuzels en - grappig - een bende commodore 64 nerds.

Twee uur nachtelijke snelweg en een beetje verloren rijden in Eindhoven: het was het zeker waard om nog eens even in de "perfecte" wereld van Welle: erdball rond te lopen.

High-key (?)

High-key foto's zijn foto's die bewust (soms extreem) overbelicht zijn. In de digitale wereld kan je dit effect nabootsen in de nabewerking. Met andere woorden: je kan van een gewone foto een high-key versie maken. Kort uitgelegd komt het op 3 stappen neer: omzetten naar zwart-wit, overbelichten met behulp van curves en tenslotte afwerken met de burn- en dodgetools. Bij deze dus mijn eerste high-key foto door middel van dit soort nabewerking:


Een beetje meer uitleg bij de drie stappen:
Omzetten naar zwart-wit Dit doe je in dit geval best met behulp van de channel mixer. Daarbij kijk je op voorhand naar elk kanaal (rood-groen-blauw) apart en let je erop waar de details die je wil overhouden er het best doorkomen. Dit kanaal druk je het meeste door met de channel mixer.
Overbelichten met behulp van curves Zorg dat je curve altijd een S-vorm heeft. Als je dit niet doet, krijg je dikwijls (heel) onnatuurlijke kleurtransformaties. Tenzij je dit juist nastreeft, zijn die te vermijden. In deze stap is het niet zo erg dat delen die je wil accentueren wat te licht worden en dat delen die je in het wit wil laten verdwijnen nog wat doorkomen.
Afwerken met burn- en dodgetools Tenslotte kan je het contrast van de delen die je wil accentueren lokaal wat verhogen met de burntool. Delen die je wil laten verdwijnen in het wit en die toch nog wat doorkomen, kan je dan weer doen verdwijnen met de dodgetool.

Tutorials met beeld-voorbeelden zijn er met massa's. Voorbeelden hiervan vind je hier, hier en hier.

De volgende uitdaging is nu om een échte high-key opname te maken: zo'n foto rechtstreeks uit het fototoestel krijgen ...

update: Het is niet helemaal terecht om deze foto "high key" te noemen. Zoals uit deze discussie bleek. Vandaar het vraagtekentje in de titel. Het blijft hoe dan ook een plezante bewerking.

Kleine beer

Het was lang geleden, maar maandagavond was het zo helder dat ik de kleine beer nog eens volledig met het blote oog kon waarnemen. Meestal zie je er slechts de drie helderste sterren van: de poolster en de 2 aan het andere uiteinde van het sterrenbeeld.

Als ze al met het blote oog te zien zijn, moeten ze met een voldoende lange belichtingstijd zeker op foto vast te leggen zijn. Zodoende: statiefje installeren, fototoestel op hoge ISO-waarde instellen, lange sluitertijd, focus op oneindig en ... daar liep het mis. De focusring op mijn lens heeft geen afstandsmarkeringen. Dus draaide ik hem tot op het einde, in de veronderstelling dat dit oneindig zou zijn. Het resultaat: een foto vol wazige schijfjes. Blijkbaar kan je voorbij oneindig scherpstellen. Uiterst vervelend als je juist op oneindig wil scherpstellen, zonder gebruik van autofocus wel te verstaan; daarvoor is de nachtelijke hemel immers veel te donker. Op het zicht scherpstellen was ook geen optie; door de zoeker zag ik niets: de lens slorpte te veel licht op - zelfs met het diafragma helemaal open - om ook maar iets van de nachtelijke hemel waar te nemen. Na wat proberen is er toch nog een foto met aanvaardbare scherpte uitgekomen.


De kleine beer, vastgelegd in mijn achtertuin. Op de foto staan ook heel wat sterren die met het blote oog niet te zien waren.

Na wat opzoek- en navraagwerk, bleek dat het normaal is dat de focusring bij autofocuslenzen tot voorbij oneindig kan. Er worden daarvoor verschillende redenen aangehaald: om het verschil in de exacte focuspositie bij temperatuursverschillen te kunnen compenseren, om productietoleranties op te vangen en om de scherpstelmotor en overbrenging bewegingen tot op de aanslag te besparen. Dat klinkt allemaal zeer aanvaardbaar, maar het blijft toch een vervelend iets in die ene situatie waar je juist bewust exact op oneindig wil scherpstellen.

Slalomsessie

Vandaag was er - zoals aangekondigd op conecrazy.be - een slalom skating sessie in een sportzaaltje in Diepenbeek. Man man, wat een zalig vloertje was dat daar! Even vlak als polierbeton, de grip van asfalt en de impact van linoleum bij een val. Daar gaan ze ons meer zien!

Labelwolk

Zie je de labelwolk aan de rechterkant? Momenteel staat er nog niet zo veel in mijn blog, waardoor je het coole ervan nog niet zo goed kan zien. De labelwolk geeft alle labels in een blog weer, maar varieert de grootte en de kleur van de letters naargelang hoeveel het label in de blog voorkomt. Massa's cool toch? Hoe je zo'n ding aan de praat krijgt, vind je op de blog van phydeaux3.

Tochtje rondom Olen

Vandaag heb ik een traject van een 25-tal km rondom Olen uitgestippeld. Het loopt grotendeels langs autovrije wegen. Omdat op 1 november veel mensen bij familie of op het kerkhof zijn, was het op de andere wegen heel rustig. Op enkele stukken lagen er heel wat bladeren op de weg (herfst he). Daar was het soms wel een beetje glad. Kortom: een rustige herfstskatetocht.


Grotere kaart weergeven

Lekker ontspannen rollen

Enkele jaren geleden werden de BIC Wednesday Night Skates in Gent stopgezet. Vandaag werd na al die tijd het traject nog eens gereden. Deze keer niet meer in de duisternis van de avond, maar overdag. Er was zelfs een volgwagen mee. Het was een fijne 19 km over vertrouwde wegen van Gent, Destelbergen en Sint Amandsberg. Onder de deelnemers waren heel wat oude bekenden. Het is altijd fijn om elkaar na lange tijd nog eens terug te zien. Bedankt Huub om dit nog eens te organiseren! Het was ook een gelegenheid om eindelijk eens de nieuwe BIC T-shirts te kopen.

Knutselen

We hebben onlangs heel het huis geschilderd. Daarvan hadden we nog een aantal restjes verf over. Onze keuken is aan de kleine kant en we hadden nog geen eettafel. Het werd dus moeilijk om een kant en klare tafel te vinden die er net in zou passen. Zelf maar één maken dus. Hier is het resultaat:


Het begon met het op de kop tikken van een multiplex plaat van 4 cm dik. Met een knipoog en een bak bier konden we die op maat laten zagen en 2 hoeken laten afronden. Het oppervlak van zo'n multiplex plaat is nogal lelijk. Daarom hebben we de bovenkant dezelfde kleur gegeven als de muren. De zijkant met al die strepen is dan wel leuk.

Eerst de zijkant afplakken dus. Dan 2 lagen grondverf en 2 lagen kleurlak. Elk van die lagen moest een aantal uren drogen. Gecombineerd met een full-time job komt dat dus neer op 1 laag per dag. Tegen alle verwachtingen in was er geen verf onder de afplaktape gelopen. Het opzet was dus gelukt: de streepjes konden we houden. Vervolgens is de bovenkant en de zijkant afgewerkt met 2 lagen vernis (nóg 2 dagen dus) om de tafel beter te beschermen tegen het te verwachten bestek-geweld. Tenslotte hebben we de onderkant ook 1 vernis-laag gegeven om ze te beschermen tegen het eventueel intrekken van vocht. Hoe je een glas water omstoot zodat de inhoud op de onderkant van de tafel terecht komt, is me niet meteen duidelijk, maarja, die wet van Murphy he.

Dan kwam het monteren tegen de muur zodat het tafelblad net onder de vensterbank kwam. Bij Ikea hebben we de tafelpoot aangeschaft. (De krukjes komen ook van daar trouwens.) Die is zeer precies verstelbaar op werkelijk elke hoogte. 2 haakjes om het tafelblad aan de muur te monteren zijn bij de poot bijgeleverd; handig! De muur bleek niet perfect verticaal te staan. Met behulp van een waterpas konden we de tafel mooi recht zetten. De ruimte die hierdoor ontstond tussen de muur en de bevestigingshaken konden we opvullen met een aantal dikke rondellen zodat de bevestiging aan de muur terug stevig was. En dan de final touch: een streepje transparante silicone tussen de vensterbank en het tafelblad om te voorkomen dat er kruimels tussen kruipen.

Maar we hadden nóg verf over! Gelukkig was het hoekje waarin de computer - die eigenlijk meer dienst doet als DVD-speler - en de HiFi-keten moesten komen ook aan de kleine kant. ;-)


Hiervoor zijn MDF-platen gebruikt. Zalig materiaal om mee te werken: het splintert niet. Het gat voor de kabels is gemaakt met een klokboor: een boor met daarrond een rond zaagblad. Je monteert dat op een boormachine en je kan gaten boren van 6 cm diameter - of schijfjes van 6 cm diameter met een gat in het midden maken.


De hoekjes hebben we deze keer zelf afgerond met een decoupeerzaag. (Of een wipzaag, zoals ze dat bij ons noemen.) Dat vergt wel enige oefening. Als je te snel wil zijn duw je het zaagblad scheef in de draaibeweging en krijg je een aflopende bocht.

Ik ben er eigenlijk best wel tevreden over. Door alles dezelfde kleur als de muur te geven, heeft een een minimalistische look.

Milieuproblematiek

Naar aanleiding van het GEO-4 verslag, zopas gepubliceerd door de VN (UNEP), kopt De Standaard vandaag Milieuschade al te ver gevorderd en De mensheid is in gevaar.

Volgende feiten liggen aan de basis van de milieuproblematiek: de mens is een deel van de natuur, hij is er afhankelijk van en hij beïnvloedt zijn omgeving. De mensheid is een kamerplant en de aarde is zijn bloempot. Een kamerplant heeft genoeg water nodig, maar ook niet te veel. Een kamerplant kan je verpotten, de mensheid niet. Dus moet je voorkomen dat de mensheid te groot wordt voor zijn bloempot.

De natuur heeft zo haar methoden om de bevolking in stand te houden. We consumeren (zo goed als) alles op en door de schaarste van wat overblijft, zullen er wel automatisch grote aantallen sterven. Ofwel overleven enkel de rijksten die wat overblijft nog kunnen kopen. Ofwel voeren we er oorlog om. Nog een mogelijkheid is dat onze meningsverschillen samen met onze aantallen groeien en we gaan moorden omwille van de andere zijn ideeën. Ziekten verspreiden zich gemakkelijker in dichter bevolkte gebieden (minder afstand te overbruggen, vuil water, enzovoort). Een stevig Ebola-achtig griepje en er is terug genoeg plaats voor iedereen die overblijft. We kunnen het milieu ook zodanig vervuilen dat het niet meer leefbaar wordt, zodat we massaal sterven door vergiftiging. Mogelijkheden zat dus. Maar dit zijn allemaal situaties die we liever niet hoeven te doorstaan.

Laat ons nu even dromen. Er leven slechts een tiental miljoen mensen op heel de wereld, ruwweg verspreid in 25 steden en het omringend gebied op een totale oppervlakte ter grootte van pakweg Frankrijk. Er is plaats voor iedereen in de gematigde gebieden. Er is voedsel genoeg, er zijn grondstoffen genoeg. De economie is gericht op wat nodig is. Diversiteit wordt nagestreefd. Iedereen aanvaardt de ander zoals hij of zij is. De samenleving is gericht op het in stand houden. Groei wordt vermeden. We gebruiken niet meer dan wat de natuur kan verwerken. Liefst zelfs een heel pak minder. Beter wat reserve houden, niet? In vergelijking met de echte huidige wereld, leven we echter een veel rijker bestaan. We zijn immers met heel wat minder, waardoor we per persoon veel meer kunnen consumeren dan nu.

Van een mooiere samenleving dromen is gemakkelijk. Een overgang ernaartoe verzinnen is moeilijker. Twee dingen zijn absoluut noodzakelijk. Als eerste moeten we leren vreedzaam naast elkaar leven, stoppen met ruzie maken over onbenullige dingen zoals religie en olie. Pas dan kan het tweede gedaan worden: bevolkingskrimp. We zijn gewoonweg met té veel. Dit is eenvoudig en snel te verwezenlijken met de maatregel van 1 kind per koppel. Uiteraard is dit niet zo eenvoudig uit te voeren. Er zijn mensen met een grote kinderwens, mensen scheiden en willen ook met hun nieuwe partner een eigen kind, enzovoort. Waarom maken we van het recht om een kind te hebben geen verhandelbaar goed? Iedereen krijgt bij geboorte het recht om zelf een half kind op de wereld te zetten. Samen met een partner kan je dus 1 kind op de wereld zetten. Wil je meer dan 1 kind? Geen probleem: koop geboorterechten bij van mensen die geen kinderen willen. Eenmaal het aantal mensen voldoende gezakt is, kunnen we beginnen met gebied terug te geven aan de natuur, zodat onze bloempot terug voldoende ruim wordt.

Nu alleen nog allemaal vreedzaam naast elkaar kunnen leven. Mja. Shit.

De wereld van Stijn.

Welkom in mijn wereld; die van twijfel, chaos en verwarringen. Uiteraard is hij - zoals het hoort - mooi afgeschermd achter een kleedje van orde, organisatie en small-talk. Ondanks enorme inspanningen in het verleden, lijkt "het hoort zo" levendiger dan ooit. Maar vanbinnen woedt de storm voort. Zó sterk dat er af en toe een windje ontsnapt. En die kunnen stinken. Je moet tussen de lijnen lezen.

Net zoals met zovele dingen, kom ik weer te laat. Terwijl er velen al mee stoppen en een blog al deel uitmaakt van iemands basisuitrusting - net zoals de WC-pot en een wit hemd - ja juist dan besluit ik om er ook maar één te nemen. Misschien omdat het chaotische blogwereldje mij een vertrouwd gevoel geeft, of om mijn persoon te promoten en erbij te horen, of om gelijkgestemde zielen te vinden, of gewoon om een uitlaatklep te hebben? Wie zal het zeggen? Eén ding staat vast: met dit bericht is hij een feit .. of toch niet?

Dus, lieve lezer(es), des te beter als je er wat aan hebt, maar indien niet: ook goed. Laat gerust iets van je horen in een reactie, maar dat hoeft ook niet. Misschien komen hier nog veel berichten, misschien ook niet. Laat ons zien wat een druppeltje chaos in een oceaan van chaos teweeg brengt.